Tant og fjas

Jeg vet at jeg har lovet et innlegg om reiseopplevelser, men siden jeg er på flyttefot for tiden er det kaos selv i de digitale bildene. Så det får vente litt til. I mellomtiden kan dere få litt pauseunderholdning.

Jeg tenkte jeg skulle sjekke været for de kommende dagene i Trondheim. Så jeg gikk inn på yr, som ga meg dette bildet:

Ok, tenkte jeg. Fare for småregn i ettermiddag, men deretter bra og ganske fine temperaturer. Bra førsteinntrykk. Men, finn en feil.
Vel, rubrikkene under diagrammet stemmer ikke overens med diagrammet. Og overskriften. Hurdal? Nytt forsøk:

WTF?! Mölnlycke? Bedre lycke neste gang, yr! Alle gode ting er sikkert tre:

Neida, fremdeles Sverige. Munkedal. Det har jeg ikke hørt om en gang. Vi prøver en siste gang:

CHILE!? Hva skjer'a? Jeg ville ha værmeldinga for Trondheim. Viser diagrammet været for Trondheim? Kanskje sannsynlig siden det avviker fra rubrikkene nedenfor i alle tilfellene, men hvordan kan jeg være sikker på det?

Men artig likevel. Du kan jo drive litt gjettelek - hvilket land havner du i neste gang? God avslutning på arbeidsdagen! :)




PS: Yr opplyser i en boks øverst på siden at de driver oppdatering ml 12 og 15 i dag, og at sidene kan gå saktere enn normalt i den perioden. Sakte er noe annet enn dette, altså.

Nytt

Ganske snart skal denne bloggen, som jo har ein tittel som lovar innhald om reiser, få litt påfyll på nettopp dette området. Om ikkje så altfor lenge set eg meg på eit fly som skal ta meg til eit annan stad på kloden. Tidlegare har slike turar for min del alltid vore sørover (til Europa) eller sør-vestover (til Latin-Amerika). Denne gongen skal flyet andre vegen. Vel, framleis ein god del sør, men definitivt ikkje aust. Nytt land, ny kultur, nytt landskap. Og når eg kjem heim, håpar eg det blir nytt innhald på bloggen.

Men fordi denne bloggen dei siste åra ikkje har handla så mykje om reising, kan eg tillate meg å kunngjere noko anna nytt. Ny leilegheit. Ein draum. Tenk kor koseleg det kan bli, når eg får gjere det til mitt. Og ikkje minst - eige gjesterom!

Nytt liv

Det er april. Nytt liv er i kjømda. I dag såg eg den første hestehoven som hadde sprengt seg opp gjennom snø og tele og vegsalt og grus i grøftekanten då eg sykla til jobb. Våren er på veg. Snømengda minkar time for time. Endeleg.

For tre veker sidan starta eit anna, og heilt nytt liv (nei, eg er ikkje gravid). Dagleg manifesterer det seg gjennom ny veg til jobb, nytt kontor og nytt landskap. Eg har flytta på meg. Eg har sagt på gjensyn til kolleger og vener i Sogndal og pakka den lille grøne bilen stappfull og kjørt nordover. Langs kysten, forbi Nordfjord, gjennom heimfylket Møre og Romsdal og til trønderhovudstaden. Eg er blitt universitetstilsett.

Den 15. mars starta eg ei (minst) fire år lang epoke som eg håper skal ende i disputas og doktorgrad. Det er i alle fall meininga. Eg skal fordjupe meg og bli ekspert. Ekspert i landskap og demokrati. Det er i alle fall meininga. Eg må likevel innrømme at inntil vidare er eg mest ekspert på andre ting. For tida kanskje aller mest ekspert på bustadmarknaden i denne nye byen. Ny jobb og ny by fordrar ny bustad. Eg har ikkje tal på kor mange gonger eg har ringt til banken utan å få svar. Til slutt fekk eg svar. Heldigvis. Eg har ikkje tal på kor mange visningar eg har vore på. Men bunken med innsamla salsoppgåver veks stadig. Snart, ganske snart skal ekspertkunnskapen kome til nytte. Og så håper eg at byen ønskjer meg velkomen (tilbake) som innbyggar.

Møtet med den nye (gamle) byen var først mildt og skjønt. Eg tjuvstarta sykkelsesongen i god tru. Eg hadde gløymt at våren i Trøndelag (og Noreg) er lunefull. Etter at eg hadde debutert som syklist kom frosten og snøen igjen. Ikkje berre litt, men masse. På ei veke kom det over ein halv meter fleire stader. Eg trudde mest at det var over og ut for sykling før påske. Eg hadde gløymt at når våren i Trøndelag (og Noreg?) først kjem, så kjem han kraftfullt. I helga kom han. Med sol og meir enn 10 grader. Det var veromslaget som skulle til for at også dei små gule vårteikna i grøftekanten skulle tvinge seg fram.

Dei gir håp, desse små gule. Når dei kan trasse naturkreftene, kan eg og. Eg kan ha is i magen og vente til marknaden roar seg litt. Så får eg noko bra utan å måtte leve på knekkebrød og nudlar i fire år. Og på litt lenger sikt kan eg ha krefter til å ta meg saman og sprenge kunnskapsgrenser. Eit nytt liv er i kjømda.

2011

Vi er vel inne i 2011, og selv om noen hevder at jula varer helt til påske, er vel det for godt til å være sant. I alle fall når påska faller så seint som i år. Jeg slenger uansett ut en liten julenyttårsbursdagsbildekavalkade for å oppsummere ferien som for lengst er forbi. 

Det ble tid til både familie, venner og kjæreste, og inne- og uteliv. Jeg fikk ikke lest like mange bøker som i fjor, men til gjengjeld fikk jeg prata mer med dem jeg var sammen med og gått mer på ski. Det er ingen dårlig erstatning. Men mest av alt fikk jeg reist mye med bil og tog. På drøye to uker tilbakela jeg strekningene Sogndal-Oslo-Ålesund-Oslo-Sjusjøen-Oslo-Sogndal. Jammen bra jeg ikke er av den bilsyke typen.

Høydepunktet på julaften var da Aurora gikk til angrep på isboksen før desserten var satt på bordet. Høydepunktet på nyttårsaften var den ekte sjampanjen som noen hadde kjøpt inn.

Høydepunktet på bursdagen var desserttallerkenen fra trillevogna på Brasserie France.

Høydepunktene innimellom alle festlighetene sammen var skiturene i sol.

Hyttetur

Helga for to veker sidan var det tid for hyttetur med den utkåra. Alt var perfekt; det hadde nett komt nokre få centimeter nysnø, sola skein frå skyfri himmel heile dagen og vart avløyst av fullmånen om kvelden. Kombinasjonen fullmåne og snø gjorde at det aldri vart heilt mørkt, og laurdag var vi på langtur, som vart avslutta i månelyset. Eg er dessverre ikkje god nok til å ta bilete i mørkret, så eg fekk ikkje foreviga det fortryllande månelyset, men eg håpar bileta som blei tatt i dagslys likevel kan gje eit inntrykk av kor strålande (bokstaveleg forstått) helga var!

 

Gullungen

Førre helg var eg ein tur heime i Ålesund. Det var kjekt å vere heime litt, og det var særleg hyggeleg å få kome så raskt inn i varmen att hos Aurora. Det tok ikkje meir enn ein ettermiddag før vi var gode vener, trass i at ho ikkje har sett meg sidan midt i juli.

Ho får meir og meir eigen vilje, men har foreløpig ikkje mange ord for å uttrykke kva ho vil. Så det blir med peiking og mmm'ing og æææ'ing. Men eg er sikker på at ho fortalde om fuglane som sat på strømledninga, om endene som fekk tørt brød og om geitene som ville ete gras fra hendene våre. Inne fortalde ho ofte om skilpadda Leo, som symjer rundt i eit akvarium på kjøkenet hos momo og besten. Aller helst vil Aurora mate Leo. Men det kan vi berre gjere ein gong for dagen. Så då sa ho at ho heller ville leike med lego eller med den fine babushka-dokka som momo har på peishylla. Den kan vi ta frå kvarandre og setje saman mange gonger.

Barnehagen ville ha bilete av viktige personar i Aurora sitt liv, så vi hadde ein liten fotosession på stova søndagen. Momo og besten og mamma og tante Marte i ulike aktivitetar saman med Aurora:

 

Londontur

For en drøy måned siden var jeg på jentetur til London sammen med Ida. Turen var 30-årsgaven min til Ida, for på egoistisk vis å sørge for å få litt alenetid sammen med en av mine aller beste venninner. Vi brukte lang tid på å få satt dato og å bestemme oss for hvor vi skulle, så reisen ble ikke gjennomført før nesten et og et halvt år etter 30-årsdagen. Men til gjengjeld er ikke hun ferdig med min 30-årsgave heller ;)

Valget falt til slutt på London. Ida bodde noen måneder i byen før hun begynte å studere, og jeg var over på besøk hos henne høsten 1998. Det var første og siste gang jeg hadde vært i London, så det var på tide for meg å gjenoppdage byen og å få et forhold til alle stedsnavnene som folk med metropolerfaring refererer til.

Ida kom fra Danmark og jeg fra Norge, vi møttes fredag midt på dagen på hotellet. Etter en tur i London Eye tilbrakte vi flerfoldige timer på Fortnum & Mason, et gammelt og ærverdig magasin med luksusvarer som te, biscuits og marmelade. Vi beveget oss også oppover i etasjene der utvalget ble utvidet med bøker, papir, baderoms- og kjøkkentilbehør. Da vi kom ut igjen på gata var det blitt mørkt, og bankkortene våre hadde nesten blitt synlig slankere.

Høydepunktet lørdag var nok musikalen. Vi hadde kjøpt billetter til Phantom of the Opera. Det var en flott forestilling, med fascinerende scenografi og fantastiske skuespillere i de største rollene. Mektig musikk og dyktige sangere. En stor opplevelse! Før turen hadde vi blitt anbefalt å ta en afternoon tea, og siden musikalen var midt i middagstida gikk vi innom en herlig liten kafe/konditori før forestillinga. Jeg spiste/drakk tradisjonell Cream Tea med scones, marmelade og clotted cream. For en luksus! Herlig!

Jeg kunne med fordel (som vanlig) ha tatt flere bilder på turen, men ved å sette sammen de beste i en kollasj, håper jeg de gjør mer ut av seg enn de ville gjort alene. ;)


Takk for turen, Ida. Jeg håper ikke det går ti år til neste gang!

Fjelltur og seminar

Torsdag og fredag vart det invitert til seminar om Landskap og filosofi på Sota Sæter. Eg er vel mest for hobby-filosof å rekne, men ettersom eg har jobba litt med landskap på akademisk nivå syntest eg at eg kunne melde meg på. Eg vil gjerne halde meg oppdatert på dette feltet, og skal eg vere ærleg, så freista det vel litt med nokre dagar til inspirasjon i fjellheimen.

Eg fekk motivert SunnmørsMarit som bur i Jostedalen til å vere med, og saman tok vi rett og slett beina fatt og gjekk til seters. Ikkje for å gjere oss feite primært, men det vart servert mykje og god mat (og drikke), så då fekk vi vel att for at vi gjekk. Altså, dette høyrest kanskje verre ut enn det er. Vegen over Handspiki, frå inst i Jostedalen til inst i dalen der Sota Sæter ligg, er ikkje så lang. Vi gjekk etter jobb onsdag og var framme til sein middag kl 19. På tilbakevegen var tidsramma endå litt strammare, fordi Marit måtte rekke barnehagen og SFO. Vi starta ved lunsjtider, og rakk det med god margin. Dei vi møtte som hadde køyrt frå Sogn til Sota hadde brukt 3-3,5 timar på det, så då var det vel ikkje noko dårleg alternativ å gå i 3,5 timar? Biletet under er tatt på heimvegen, frå vasskiljet, Handspiki, og vestover mot Styggevatnet og Jostedalsbreen. Vi ser kanskje ikkje kjempelukkelege ut på biletet, men det får gå på kvota for ikkje-heilt-vellukka sjølvportrett, heller enn å bli forklart med at vi ikkje var nøgde med situasjonen og valet.

 

Seminaret kan eg også skrive mykje godt om. Kombinasjonen av innleiarar var brei og inspirerande, frå filosofi, via kunsthistorie til politikk. Alle med landskap og tankar og oppfattingar av landskap som overordna tema. Lekfolk og akademikarar. Herleg! Masse inspirasjon for meg. Eg vil slå eit slag for tematiske seminar som inneheld innleiingar frå mange ulike vinklar på same tema, heller enn breie forskingsseminar, der den samlande faktoren er at alle driv forsking. Hurra for Skjåk kommune som har gode folk til å setje saman program!

Mannen

Eg har hatt mange sjansar. Eg har gjort mange forsøk. Først trudde eg at det skulle løyse seg av seg sjølv, utan innsats frå mi side. Men så smått kraup alvoret innover meg - det blir ikkje til noko utan at eg jobbar for det. Så då starta eg å leite. Eg har leita og sett mange stader, både aust og vest for langfjella. Nokre av dei eg såg såg så lovande ut at dei måtte prøvast. Eg har skuffa andre og vorte skuffa sjølv fleire gonger, men det høyrer med til historien at på avstand har eg likevel visst at det nok var til det beste. Og singellivet var jo slett ikkje så verst det heller.

Men eg skal ikkje glorifisere singellivet. Eg har jamnt ønskt meg noko meir. Kva er vel litt fridom målt mot draumen om vilkårslaus kjærleik frå mann og barn?
Så eg har leita vidare, etter nokre korte eller lengre periodar med surmuling over at nokon eg likevel ikkje meinte var gode nok heller ikkje gjorde teikn til å ville dele livet sitt med meg. Heilt til i sommar. No er det mange ting som kan tyde på at leitetida er over.

Mannen min smiler og dansar og ventar på meg når eg kjem heim frå jobb. Mannen min er sterk og flott og god å snakke med. Han er smart og klok og sprek. Han ler hjarteleg og ser i neste augneblink på meg med dei varmaste augo. Mannen min gjer meg så lukkeleg som eg aldri har vore før. Han serverer kjærleikserklæringar som om han aldri har gjort anna, og han får meg til å kjenne meg trygg. Mannen min er Mannen med stor M. Han er min. Min kjærast. Min. Kjærast.

Vakre, ville, og farlege, Molladalen

Molladalen i Ørsta er ein av Noregs mest kjende klatremål, og med god grunn. Sjølv er eg ikkje av dei som kjenner blodet bruse ved tanken på å henge i eit tau i ein stupbratt fjellvegg. Men Molladalstindane har eg sett, og dei kan få sjølv ein traust turgåar som meg til å få lyst til å ta på klatreselen.

Derfor er det spesielt trist å få slike meldingar som kom no i helga. Ei gruppe frå DNT i Lillehammer hadde leigd inn ein turleiar frå Jostedalen for å føre dei opp ei velkjend rute i Molladalen, men nesten på toppen løsna det ein stein som traff turleiaren. Han vart kasta ut over eit stup og fall fleire hundre meter, og omkom.

Etter at eg flytta til Sogndal, får eg alltid eit ekstra stikk i magen når eg høyrer slike meldingar. Brått er spørsmålet kven som kan kjenne han eller ho som har forulukka. Denne gongen var det ein jostedøl som omkom. Eg er blant dei første til å ønskje at Sunnmøre sin vakraste dal ville vist seg frå ei meir fordelaktig side når vi fekk besøk frå Jostedalen. Jostedalen har ingen å miste - mi djupaste medkjesle går til alle som har mist ein god ven og gledespreiar i ein av Noregs vakraste dalar.