Mannen

Eg har hatt mange sjansar. Eg har gjort mange forsøk. Først trudde eg at det skulle løyse seg av seg sjølv, utan innsats frå mi side. Men så smått kraup alvoret innover meg - det blir ikkje til noko utan at eg jobbar for det. Så då starta eg å leite. Eg har leita og sett mange stader, både aust og vest for langfjella. Nokre av dei eg såg såg så lovande ut at dei måtte prøvast. Eg har skuffa andre og vorte skuffa sjølv fleire gonger, men det høyrer med til historien at på avstand har eg likevel visst at det nok var til det beste. Og singellivet var jo slett ikkje så verst det heller.

Men eg skal ikkje glorifisere singellivet. Eg har jamnt ønskt meg noko meir. Kva er vel litt fridom målt mot draumen om vilkårslaus kjærleik frå mann og barn?
Så eg har leita vidare, etter nokre korte eller lengre periodar med surmuling over at nokon eg likevel ikkje meinte var gode nok heller ikkje gjorde teikn til å ville dele livet sitt med meg. Heilt til i sommar. No er det mange ting som kan tyde på at leitetida er over.

Mannen min smiler og dansar og ventar på meg når eg kjem heim frå jobb. Mannen min er sterk og flott og god å snakke med. Han er smart og klok og sprek. Han ler hjarteleg og ser i neste augneblink på meg med dei varmaste augo. Mannen min gjer meg så lukkeleg som eg aldri har vore før. Han serverer kjærleikserklæringar som om han aldri har gjort anna, og han får meg til å kjenne meg trygg. Mannen min er Mannen med stor M. Han er min. Min kjærast. Min. Kjærast.