Hyttetur

Helga for to veker sidan var det tid for hyttetur med den utkåra. Alt var perfekt; det hadde nett komt nokre få centimeter nysnø, sola skein frå skyfri himmel heile dagen og vart avløyst av fullmånen om kvelden. Kombinasjonen fullmåne og snø gjorde at det aldri vart heilt mørkt, og laurdag var vi på langtur, som vart avslutta i månelyset. Eg er dessverre ikkje god nok til å ta bilete i mørkret, så eg fekk ikkje foreviga det fortryllande månelyset, men eg håpar bileta som blei tatt i dagslys likevel kan gje eit inntrykk av kor strålande (bokstaveleg forstått) helga var!

 

Gullungen

Førre helg var eg ein tur heime i Ålesund. Det var kjekt å vere heime litt, og det var særleg hyggeleg å få kome så raskt inn i varmen att hos Aurora. Det tok ikkje meir enn ein ettermiddag før vi var gode vener, trass i at ho ikkje har sett meg sidan midt i juli.

Ho får meir og meir eigen vilje, men har foreløpig ikkje mange ord for å uttrykke kva ho vil. Så det blir med peiking og mmm'ing og æææ'ing. Men eg er sikker på at ho fortalde om fuglane som sat på strømledninga, om endene som fekk tørt brød og om geitene som ville ete gras fra hendene våre. Inne fortalde ho ofte om skilpadda Leo, som symjer rundt i eit akvarium på kjøkenet hos momo og besten. Aller helst vil Aurora mate Leo. Men det kan vi berre gjere ein gong for dagen. Så då sa ho at ho heller ville leike med lego eller med den fine babushka-dokka som momo har på peishylla. Den kan vi ta frå kvarandre og setje saman mange gonger.

Barnehagen ville ha bilete av viktige personar i Aurora sitt liv, så vi hadde ein liten fotosession på stova søndagen. Momo og besten og mamma og tante Marte i ulike aktivitetar saman med Aurora:

 

Londontur

For en drøy måned siden var jeg på jentetur til London sammen med Ida. Turen var 30-årsgaven min til Ida, for på egoistisk vis å sørge for å få litt alenetid sammen med en av mine aller beste venninner. Vi brukte lang tid på å få satt dato og å bestemme oss for hvor vi skulle, så reisen ble ikke gjennomført før nesten et og et halvt år etter 30-årsdagen. Men til gjengjeld er ikke hun ferdig med min 30-årsgave heller ;)

Valget falt til slutt på London. Ida bodde noen måneder i byen før hun begynte å studere, og jeg var over på besøk hos henne høsten 1998. Det var første og siste gang jeg hadde vært i London, så det var på tide for meg å gjenoppdage byen og å få et forhold til alle stedsnavnene som folk med metropolerfaring refererer til.

Ida kom fra Danmark og jeg fra Norge, vi møttes fredag midt på dagen på hotellet. Etter en tur i London Eye tilbrakte vi flerfoldige timer på Fortnum & Mason, et gammelt og ærverdig magasin med luksusvarer som te, biscuits og marmelade. Vi beveget oss også oppover i etasjene der utvalget ble utvidet med bøker, papir, baderoms- og kjøkkentilbehør. Da vi kom ut igjen på gata var det blitt mørkt, og bankkortene våre hadde nesten blitt synlig slankere.

Høydepunktet lørdag var nok musikalen. Vi hadde kjøpt billetter til Phantom of the Opera. Det var en flott forestilling, med fascinerende scenografi og fantastiske skuespillere i de største rollene. Mektig musikk og dyktige sangere. En stor opplevelse! Før turen hadde vi blitt anbefalt å ta en afternoon tea, og siden musikalen var midt i middagstida gikk vi innom en herlig liten kafe/konditori før forestillinga. Jeg spiste/drakk tradisjonell Cream Tea med scones, marmelade og clotted cream. For en luksus! Herlig!

Jeg kunne med fordel (som vanlig) ha tatt flere bilder på turen, men ved å sette sammen de beste i en kollasj, håper jeg de gjør mer ut av seg enn de ville gjort alene. ;)


Takk for turen, Ida. Jeg håper ikke det går ti år til neste gang!

Fjelltur og seminar

Torsdag og fredag vart det invitert til seminar om Landskap og filosofi på Sota Sæter. Eg er vel mest for hobby-filosof å rekne, men ettersom eg har jobba litt med landskap på akademisk nivå syntest eg at eg kunne melde meg på. Eg vil gjerne halde meg oppdatert på dette feltet, og skal eg vere ærleg, så freista det vel litt med nokre dagar til inspirasjon i fjellheimen.

Eg fekk motivert SunnmørsMarit som bur i Jostedalen til å vere med, og saman tok vi rett og slett beina fatt og gjekk til seters. Ikkje for å gjere oss feite primært, men det vart servert mykje og god mat (og drikke), så då fekk vi vel att for at vi gjekk. Altså, dette høyrest kanskje verre ut enn det er. Vegen over Handspiki, frå inst i Jostedalen til inst i dalen der Sota Sæter ligg, er ikkje så lang. Vi gjekk etter jobb onsdag og var framme til sein middag kl 19. På tilbakevegen var tidsramma endå litt strammare, fordi Marit måtte rekke barnehagen og SFO. Vi starta ved lunsjtider, og rakk det med god margin. Dei vi møtte som hadde køyrt frå Sogn til Sota hadde brukt 3-3,5 timar på det, så då var det vel ikkje noko dårleg alternativ å gå i 3,5 timar? Biletet under er tatt på heimvegen, frå vasskiljet, Handspiki, og vestover mot Styggevatnet og Jostedalsbreen. Vi ser kanskje ikkje kjempelukkelege ut på biletet, men det får gå på kvota for ikkje-heilt-vellukka sjølvportrett, heller enn å bli forklart med at vi ikkje var nøgde med situasjonen og valet.

 

Seminaret kan eg også skrive mykje godt om. Kombinasjonen av innleiarar var brei og inspirerande, frå filosofi, via kunsthistorie til politikk. Alle med landskap og tankar og oppfattingar av landskap som overordna tema. Lekfolk og akademikarar. Herleg! Masse inspirasjon for meg. Eg vil slå eit slag for tematiske seminar som inneheld innleiingar frå mange ulike vinklar på same tema, heller enn breie forskingsseminar, der den samlande faktoren er at alle driv forsking. Hurra for Skjåk kommune som har gode folk til å setje saman program!

Mannen

Eg har hatt mange sjansar. Eg har gjort mange forsøk. Først trudde eg at det skulle løyse seg av seg sjølv, utan innsats frå mi side. Men så smått kraup alvoret innover meg - det blir ikkje til noko utan at eg jobbar for det. Så då starta eg å leite. Eg har leita og sett mange stader, både aust og vest for langfjella. Nokre av dei eg såg såg så lovande ut at dei måtte prøvast. Eg har skuffa andre og vorte skuffa sjølv fleire gonger, men det høyrer med til historien at på avstand har eg likevel visst at det nok var til det beste. Og singellivet var jo slett ikkje så verst det heller.

Men eg skal ikkje glorifisere singellivet. Eg har jamnt ønskt meg noko meir. Kva er vel litt fridom målt mot draumen om vilkårslaus kjærleik frå mann og barn?
Så eg har leita vidare, etter nokre korte eller lengre periodar med surmuling over at nokon eg likevel ikkje meinte var gode nok heller ikkje gjorde teikn til å ville dele livet sitt med meg. Heilt til i sommar. No er det mange ting som kan tyde på at leitetida er over.

Mannen min smiler og dansar og ventar på meg når eg kjem heim frå jobb. Mannen min er sterk og flott og god å snakke med. Han er smart og klok og sprek. Han ler hjarteleg og ser i neste augneblink på meg med dei varmaste augo. Mannen min gjer meg så lukkeleg som eg aldri har vore før. Han serverer kjærleikserklæringar som om han aldri har gjort anna, og han får meg til å kjenne meg trygg. Mannen min er Mannen med stor M. Han er min. Min kjærast. Min. Kjærast.

Vakre, ville, og farlege, Molladalen

Molladalen i Ørsta er ein av Noregs mest kjende klatremål, og med god grunn. Sjølv er eg ikkje av dei som kjenner blodet bruse ved tanken på å henge i eit tau i ein stupbratt fjellvegg. Men Molladalstindane har eg sett, og dei kan få sjølv ein traust turgåar som meg til å få lyst til å ta på klatreselen.

Derfor er det spesielt trist å få slike meldingar som kom no i helga. Ei gruppe frå DNT i Lillehammer hadde leigd inn ein turleiar frå Jostedalen for å føre dei opp ei velkjend rute i Molladalen, men nesten på toppen løsna det ein stein som traff turleiaren. Han vart kasta ut over eit stup og fall fleire hundre meter, og omkom.

Etter at eg flytta til Sogndal, får eg alltid eit ekstra stikk i magen når eg høyrer slike meldingar. Brått er spørsmålet kven som kan kjenne han eller ho som har forulukka. Denne gongen var det ein jostedøl som omkom. Eg er blant dei første til å ønskje at Sunnmøre sin vakraste dal ville vist seg frå ei meir fordelaktig side når vi fekk besøk frå Jostedalen. Jostedalen har ingen å miste - mi djupaste medkjesle går til alle som har mist ein god ven og gledespreiar i ein av Noregs vakraste dalar.

Namnefest

På søndag var heile familien på begge sider invitert til Horten for å feire Aurora sin namnefest. Sola skein og Aurora hadde kome to strategiske steg vidare på utviklingsstigen sidan 1-årsdagen for to veker sidan. For det første har ho no lært å gå, slik at ho sjølv kunne kome gåande ut av forsamlingshuset der seremonien hadde vore. Alle dei andre ungane måtte berast. For det andre har ho plutseleg skjønt svært godt at merksemd retta mot henne er kult. Det er ikkje så lenge sidan ho tykte at mange menneske tett oppi henne blei veldig mykje og derfor byrja å skrike. Men på søndag var ho i sitt ess, og flørta med både born og vaksne.

Mannen til farmora til Aurora er kjempeflink til å ta bilete, og det nyt vi alle godt av. Det blir mange flotte minner frå dei gangane dei møtest. Nedanfor er ein liten kavalkade frå søndagen.

Og dersom nokon lurte: Eg er framleis forelska!

Løn for strev

Haha. Den beste oppdaginga så langt denne månaden kom igår. Etter at eg i haust hadde 90% stilling, har lønna mi ikkje blitt oppjustert frå nyttår. Det betyr at eg har fått 3 000 for lite utbetalt i 4 månader. Løna for april er allereie utbetalt, men i mai får eg altså att det eg ikkje har fått fram til no.


Av dei 12 000 eg har uteståande blir det sjølvsagt trukke ein del skatt, men eg kjem sannsynlegvis til å sitje att med mellom 6 og 8 tusen. Det store spørsmålet er sjølvsagt kva eg skal bruke pengane til? Fornuften seier kanskje nedbetaling av studielån. Men eg har nokre sparekroner som eg har tenkt å bruke til det. Derfor er det ikkje aktuelt å sende pengane til Lånekassa. Dette skal feirast. Eg vil hugse det. Men på kva måte?

• Flybillett til Brasil?
• Ny datamaskin?
• Ny sykkel?

Finst det andre gode forslag?

Vårteikn

Våren er komen! Eg synest det er deilig, og feirar med å dele vårteikna frå den siste veka:

• Det er lyst om kvelden. På søndag var eg ute på ein kveldstur, og då eg kom ut klokka halv ti var det framleis lys i lufta!
• Eg kan gå ute i t-skjorte utan å fryse. Midt på dagen er det rett og slett for varmt med genser og jakke
• Lunsj i det fri. Vi har ete lunsj på terrassen på jobb i fleire dagar, i t-skjorte og solbriller.
• Det blomstrar i alle hagar. I kvar eunaste hage eg går forbi på veg til butikken eller til jobb kjem blomane fram. Nokre stader kan eg følgje utviklinga frå dag til dag.
• Sykkel og is. Då eg var på sesongens første skikkelege sykkeltur på søndag kjøpte eg is når eg kom til Leikanger.
• Hagemøblane er tatt i bruk. To gonger siste veka har eg og boka mi budd i solstolen om ettermiddagen.
• Eg har fått solskille på brystet. Etter leseøktene ute i hagen er skillet synleg når eg ser godt etter.
• Møkkalukt. For oss som bur på landet er lukta av møkkaspreiing lukta av vår. Nokre likar ho ikkje, men eg gjer det når eg slepp å stå midt oppe i ho i lange tider.

Har du nokre vårteikn du vil dele?

Singel sunnmøring i Sogn

Det at eg hamna i Sogndal for snart to år sidan, var eigentleg ganske tilfeldig, sett frå min ståstad. I innspurten av skriving av masteroppgåva tok verkelegheita innpå meg, og eg skjønte at eg måtte leggje inn ei breiside for å skulle ha noko å sysle med også etter sommaren, etter Innleveringa. Sjølv om det verka langt fram sette eg meg ned framfor internettet på seinvinteren...

Lyst til å lese meir? Vestlandsforsking fyller 25 år og har lansert ein jubileumsblogg. Idag er det eg som skriv om korleis det er å vere ung og ny på VF (eller singel sunnmøring i Sogn, om du vil).

Mars – ambivalensens måned

Mars er ambivalensens måned. Vinteren er ambivalent, den ene dagen gir den slipp og den andre kommer den tilbake. Menneskene er ambivalente. Noen jubler for våren, for at asfalten kommer til syne igjen og at gradestokken viser røde grader. Andre tviholder på vinteren, og jubler idet store hvite myke filler igjen kommer dalende ned fra himmelen. Det hvite er så vakkert! Og: Vi er vel ikke ferdige med å gå på ski ennå. Noen mener det har vært en fæl vinter og at nå fortjener vi i alle fall en flott sommer. Andre sier at dersom sommeren blir like fin som vinteren har vært kan vi i alle fall ikke klage.

Jeg leser Knausgård. 2000 sider med ambivalens. Og jeg blir inspirert til å skrive. Ute av stand til å vurdere det jeg skriver, men intenst overoppmerksom på inntrykk fra teksten jeg leser og virkeligheten jeg er i.

Jeg er også ambivalent. Jeg tviholder på vinteren. Den er så vakker. Jeg er ikke ferdig med å gå på ski for i år. Og jeg gleder meg til våren, og til sommeren. Aller helst vil jeg at våren skal komme mens jeg er på fjellet i påska. Slik at når jeg kommer tilbake til Sogndal er våren etablert, og jeg slipper å være med på overgangen. Slipper å oppleve ambivalensen.

Kjerringemne

En av mitt livs hittil mest absurde setninger er:
"Hvis det ikke hadde vært for at jeg skulle hjem og koke rogn, hadde jeg......"


Den kom, helt av seg selv, ut av munnen min, i går kveld. Jeg har aldri sagt noe lignende. Men jeg har heller aldri kokt rogn før. I alle fall ikke alene, som ansvarlig.

Det er vel neppe noen nyhet at jeg er stor tilhenger av både fersk rogn og fersk lever (selvfølgelig aller helst sammen med fersk torsk). Jeg formelig jubler når torskesesongen nærmer seg, og de årene jeg var i Latin-Amerika hver vår var fersk torsk med lever og rogn (mølje for noen) en av de tingene jeg savna mest ved Norge, ved siden av snø og ski.

Denne kjærligheten til torsk og innmat gjorde at jeg gladelig meldte meg frivillig til å steppe inn for Torunn når hun dessverre var bortreist på den ene dagen i året når det er mulig å få fersk lofottorsk direkte til Sogndal. Lite ante jeg om hva det skulle innebære da jeg meldte meg, men da det ble sagt at henting også måtte innebære koking av lever og rogn var jeg nesten overmodig og så derfor nesten ingen problemer med det, bare en mulighet til å lære noe nytt. Viktig for en som meg, som helst vil slippe å oppleve en vår uten fersk torsk med alt tilbehør for resten av livet.

Det føltes like fullt absurd. Å skulle ha ansvar for mange kilo rogn og lever. Alene. Like absurd som setninga som kom ut av munnen min. Ingrid, en venninne her, sa at sånne ting er det bare vennene hennes her i Sogndal som kan si. Og jeg tror henne. For min del tror jeg også bare jeg kunne sagt det her i Sogndal. Hvor skulle jeg ellers koke rogn? På Sagene? Neppe.

Jeg gikk ufortrødent i gang. Med assistanse fra husstellboka til mora til en snill nabo og en instruktiv epost fra far, kunne dette ikke gå galt. 3 kg rogn i større og mindre stykker skulle surres og kokes. Det samme skulle levra. Den vennlige fiskemannen hadde spandert 1 kg mer lever enn bestilt på oss, og dermed dobla porsjonen i forhold til hva jeg hadde sett for meg.

Strategien var klar. Jeg skulle sette rogna til koking først, for den trenger lengst tid. Og mens den kokte skulle jeg rense og koke levra. Rensing av lever har jeg vært med på før, som lita jente, så det skulle nok gå bra.

Jeg innså ganske fort at tidsskjemaet på 1-1,5 time kom til å sprekke. Pakking og surring av rogn i matpapir tar tid. Det samme gjør virkelig rensing av lever. Det kan være så gøy det vil å dra hinna av de første stykkene, men etter to timer med kveis og hinne er det ikke gøy lenger. I alle fall ikke når klokka er over midnatt.

Men men. Halv ett var alt kokt, og det meste av slitet var også glemt i det øyeblikket jeg puttet en nykokt fersk leverbit hel inn i munnen. NAM! Kjerringemnetest nr 1 er bestått. Det ble godt.

Og best av alt: nå kan jeg se fram mot mange deilige middager med lever og rogn hos Torunn. Hurra!

Pakking av rogn pågår. 2 kg lever ligger klar til rensing oppe til venstre



Idag skulle jeg bare ønske at lukta av hender som har rensa torskelever hadde vært like god som smaken av fersk kokt torskelever. Det kan jeg fortelle at den ikke er...

Litt sjølvskryt:

Vil de høyre ei kjend og kjær stemme dykkar på radioen, kan de gå inn her og finne opptaket av føremiddagssendinga til NRK Sogn og Fjordane frå i går. Opptaket er av heile programmet, men dersom de set markøren ganske rett over høgtalarikonet, kjem de nokså direkte inn på der Peter og eg promoterer korjubileet no i helga.

Pittelitt stolt.

Og needless to say
Kom i Leikanger kyrkje kl 15 eller Stedje kyrkje kl 19 på søndag dersom du er i nærleiken!

Storebror ser deg

Dette lurar eg på:
Eg er ikkje med på Facebook. Men eg får sjølvsagt epost frå dei innimellom.

Korleis kan dei tipse meg om folk eg 'kanskje kjenner', som eg VEIT ikkje er venner med andre som har invitert meg til å bli med på Facebook? Kva liste er det dei har tilgong til?

Amerikanar treft på reise i Latin-Amerika, og eit tidlegare prosjekt som eg kanskje helst vil gløyme. Eg kjenner jo desse folka.

Eg tykkjer dette er skummelt.